ടൈം മെഷീനിന്റെ ആവശ്യകതകള്‍...
1992 ഒക്ടോബര്‍ 22
==============
ഈ ദിവസം ആണ് കോളെജിന്റെ പടി ഞാന്‍, ആദ്യമായല്ല, മൂന്നാമതായി ചവിട്ടുന്നത്. (അദ്ധ്യയനത്തിനായി ആദ്യത്തേത് എന്ന് പറയാം). മെക്കാനിക്കല്‍ വര്‍ക്ക് ഷോപ്പ് സമുച്ചയത്തിലാണ് എന്റെ ക്ലാസ്സുകള്‍ എന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു. ക്ലാസ്സില്‍ കയറിയപ്പോള്‍ ഒരു പത്ത് പതിനഞ്ച് പേരൊഴികെ ബാക്കി എല്ലാം പുതുമുഖങ്ങള്‍. ഒന്നാം നിരയില്‍ രണ്ട് പെണ്കുട്ടികളെ കണ്ടപ്പോള്‍ മനസ്സൊന്നു കുളീര്‍ത്തു. മെക്കാനിക്കല്‍ എടുക്കല്ലേ, ഒറ്റ പെണ്ണുങ്ങള്‍ കാണില്ല എന്ന് ഉപദേശിച്ച സുഹൃത്തുക്കളെ മനസ്സില്‍ ഒന്നു പരിഹസിച്ചിട്ട് ക്ളാസ്സില്‍ കയറി (നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ അവര്‍ ങ്ങേഹേ!!!...അതില്‍ ഒരാള്‍ ഇടയ്ക്ക് വെച്ച് പഠിത്തം നിര്‍ത്തുകയും ചെയ്തു).
സ്കൂളില്‍ എന്റെ സഹപാഠികളായിരുന്ന ഗിരീഷും, നിജീഷും, വിനോദും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ അടുത്ത് എന്റെ ഭാണ്ഡക്കെട്ട് വെച്ചതിന് ശേഷം, ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടല്‍ തുടങ്ങി.
ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചിന് വേദനയും, സന്തോഷവും പലപ്പോഴായി തന്ന ഒരു സ്ഥലമാണിത്
സംശയിക്കേണ്ട ഇതു 'ഞാന്‍' തന്നെ.
============
ജനറല്‍ വൈവയാണിന്ന്. എനിക്ക് പക്ഷെ എന്നെത്തെയും പോലെ ഒരു ജോളി മൂഡ് (അതു കൊണ്ടാണല്ലോ ഇപ്പോഴും എന്‍ജിനീയറിങ്ങ് വിദ്യാര്‍ത്ഥി ആയിത്തന്നെയിരിക്കുന്നത്). രണ്ട് മൂന്ന് സപ്ലി പരീക്ഷകള്‍ ബാക്കി കിടക്കുന്നതിനാല്‍ എനിക്ക് ഇതെന്റെ അവസാനത്തെ ദിവസം ആണെന്ന തോന്നല്‍ ഉണ്ടായില്ല. വൈവയെല്ലാം പതിവില്ലാത്ത വിധം ഭംഗിയായി നടന്നു (സാധാരണ ഗതിയില്‍, ഒരു ചോദ്യത്തിനും ഉത്തരം പറയാത്ത എനിക്ക് ഉത്തരം പറയുവാനായി അഛാന്റെ പേരും, അമ്മയുടെ പേരും, സ്ഥലപ്പേരും ഒക്കെ ചോദിച്ച്, സമാധാനിപ്പിച്ച് വിടുകയാണ് പതിവ്). എന്നിരുന്നാലൂം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ഒരു മ്ലാനത. വൈകുന്നേരം ട്രസ്റ് രൂമില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍, പല സുഹൃത്തുക്കളും തിരികെ പോകുവനായി ബാഗുകള്‍ പാക്ക് ചെയ്യുന്നു. അതു കണ്ടിട്ടും എനിക്കെന്തൊ....ഒന്നും തോന്നിയില്ല!!!
എപ്പോഴോ, കോളെജ്ജ് തുറന്ന കാര്യം സംസാരത്തിനിടയ്ക്ക് വന്നു. ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളില്‍ എവിടെയോ ഒക്കെ ഒരു കൊളുത്തി പിടുത്തം പോലെ. ഒരുമിച്ചിരുന്ന പഠിച്ചവരെ ഒരു നോക്ക് കാണുവാന്‍ ഒരാശ. ഇനി ഒരിക്കലും കോളെജ് ബസ്സില്‍ പോകാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ക്കുന്പോള്‍ പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത എന്തോ ഒരു ഫീലിങ്ങ്. എത്ര എത്ര ക്ലാസ്സുകള്‍ കട്ട് ചെയ്തു (കട്ട് ചെയ്യുന്നത് സിനിമയ്ക്ക് പോകാന്‍ ഒന്നുമല്ല കേട്ടോ..കട്ട് ചെയ്തിട്ട് കോളെജില്‍ അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെ ചുറ്റിക്കറങ്ങും എന്നിട്ട് അടുത്ത അവര്‍ എല്ലാവരും കയറുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ കയറും). ഇനി ഇതൊന്നും നടക്കില്ല എന്നോര്‍ക്കുന്പോള്‍ ഹൃദയം പറിച്ചെടുക്കുന്ന പോലെ.
ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ ആലോചിച്ച് പോകുന്നു... "ഒരു ടൈം മെഷീന്‍ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില്‍.............."
അശരീരി: 'ദില്‍ ചാഹ്താ ഹെ' എന്ന സിനിമയിലെ ഒരു ഡയലോഗ്ഗ് "हं दॊस्त धे, हे और रहेन्गे.....हमॆशा " ...മലന്ദിയില്‍ (മലയാളം + ഹിന്ദി) "ഹം ദോസ്ത് ധെ, ഹെ...ഔര്‍ രഹെങ്കെ....ഹമേശാ!!!"... പച്ച മലയാളത്തില്‍ "നമ്മല്‍ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആയിരുന്നു, ഇപ്പോഴും ആണ്, ഇനിയെപ്പോഴും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കും!!!"
No comments:
Post a Comment
അക്ഷരങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ക്കും സ്വാഗതം
ദയവായ് നിങളൂടെ അഭിപ്പ്രായം എഴുതി അറിയിക്കുക.